Opa
Vandaag is het exact dertien jaar geleden dat mijn opa is overleden.
In het begin van deze eeuw woonde ik nog op kamers en ging ik in de weekenden dat Feyenoord thuisspelende op vrijdagen vaak naar huis. M’n moeder belde die vrijdagmiddag dat ze met opa in het Dijkzigt was: ‘Opa voelt zich niet zo lekker.’ Natuurlijk ging ik er gelijk heen. Daar lag hij dan, met dat kleine lichaam van 1 meter 60, op een ziekenhuisbed. Het was vreemd om hem zo te zien liggen, want hij had eigenlijk nooit wat. Oké, het lopen ging de laatste jaren wat minder, hij was wat dovig (soms misschien wel bewust) en hij was wat minder spraakzaam dan vroeger. Maar ernstige ziekten waren hem gelukkig bespaard gebleven.
Ook zijn ziekbed duurde niet lang. Zaterdagmiddag ben ik nog bij hem geweest, hij sprak nauwelijks meer en was suf van de morfine. Zondagochtend is hij overleden. De pijp was leeg. Hij is 89 jaar geworden, een respectabele leeftijd.
